Ik heb er nu een week werken opzitten en ik moet zeggen: het is absoluut niet saai! Zit nu in de recovery room, uitslaapkamer te wachten op mijn eerste patient. Per dag hebben we ongeveer 12 verkoeverpatienten, soms 5 tegelijk, dus het is heerlijk om met z'n drieen te zijn. We draaien shifts, wisselende diensten. Eentje begint om 8.00 uur, de andere komt om 10.00 uur en de 3e om 12.00 uur die dan tot de laatste operatie blijft en de pieper op zak houdt tot bedtijd. Ik moet zeggen dat dit fijn is, want deze week heeft de avonddienst zich al goed bewezen.
Vergeleken met de Anastasis is het echt een vooruitgang: grote ruime verkoeverkamer, nieuwe trolleys die op de rem blijven staan waarmee je kunt zo fluitend naar de ok kunt rijden en naar de afdeling (op de Anastasis moesten de mensen altijd op een stretcher gelegd worden en dan naar beneden getakeld omdat de afdeling een verdieping lager lag), nieuwe monitoren, zuurstof uit de muur, geweldig! Ik heb een collega Maria uit Nieuw Zeeland en Thomas uit Zweden. Verder werken er nog 2 vertalers Nalea en Josephine, hele handige hulpen.
Naast de liesbreuken, verwijderen van schildkliertumoren, lipomen, hazelippen, kaakoperaties en zelfs borstamputatie, hebben we ook wat oogpatienten die op de uitslaapkamer hun verdoving krijgen. Ik heb er nu een man zitten en die wordt wat ongeduldig. Ziet allemaal pat. naar de operatiekamers gaan, maar hij moet maar wachten. Al 3 keer uitgelegd dat er meer dokters zijn en dat hij moet wachten op dr. Lou die nu een kind opereert, dus het duurt nog even. Het is natuurlijk ook allemaal spannend en men wordt bang gemaakt: ze zeggen hier dat als je naar het schip gaat voor een oogoperatie ze je oog er uit halen, schoonwassen en hem weer terugstoppen. Kan me iets bij voorstellen, want mensen met staar hebben wel een heel troebel oog. Ik heb de deur maar dichtgedaan en liberiaanse muziek opgezet.
Zoals ik al schreef, het is niet saai. Aangezien er maar 2 tandartsen zijn in heel Liberia met 3,3 miljoen inwoners, komen abcessen in de kaak ook veel voor. Inmiddels hebben we er al 3 gehad (in 4 dagen). Maandag kwam een vrouw: 2 weken geleden had ze kiespijn gekregen, pijn trok toen via de kin naar de andere kant. Ze had een hele opgezette onderkaak. Uiteindelijk ging ze naar een lokaal ziekenhuis en die stuurden haar door naar ons. Ze kwam eerst bij ons op de uitslaapkamer om nagekeken te worden voor de operatie: bloed afnemen, foto maken, door de dokter zien etc. Bij het openmaken kwam er heel veel pus uit. Drains werden achtergelaten en nu wordt de kaak elke dag gespoeld. Je kunt je voorstellen dat de lucht die ze verspreidt niet te harden is! Nog een man met een zelfde probleem, maar de pus had zich nog verder verspreidt. Bij binnenkomst bij ons vertoonde hij wat verschijnselen van een sepsis (bloedvergiftiging) had hij een hele snelle hartslag, ademhaling, voelde klam aan, lage bloeddruk. De pus was naar beneden gezakt (zwaartekracht werkt ook hier), onder de huid van de borstkas. De volgende dag hing de lucht van de pus nog in de operatiekamer. Als je op zijn borst drukt, gutst het pus eruit. Ze hebben hem dus ook maar in een isolatiekamer gelegd en vol gestopt met antibiotica. Je moet er allemaal maar niet aan denken wat er gebeurt zou zijn als er niet op tijd hulp is (en dat moet veel voorkomen in dit land).
Dinsdagmiddag hadden we een jongetje van 4 jaar, ook doorgestuurd door een lokaal ziekenhuis. Hij had een grote zwelling van de onderkaak, deze stak helemaal uit, soort van centenbak. En maar huilen, klonk zo zielig, alsof hij dagen aan het huilen was en bijna geen energie meer had. Ik was zo blij dat hij uiteindelijk voor ok ging, ik had echt met hem te doen. Toen ik 10 min. later even ging kijken waren ze hem aan het reanimeren. Ze hadden hem een klein beetje narcose gegeven via een masker en vrij snel daarna kreeg hij een hartstilstand. Snel een tracheostoma (buisje via de hals naar de luchtpijp) gegeven (men was al voorbereid op een moeilijke intubatie, dus alles stond standby) en gemasseerd. Bleek dat hij een pneumothorax (klaplong) had van beide longen, dus een naald in de linker en rechter thorax gestoken en daarna kreeg hij weer hartritme. Op hetzelfde moment dat dit allemaal gebeurde was er een firedrill (brandoefening) op het schip. Dwz. dat er een alarm afgaat en dan moet iedereen naar buiten, naar de dock (kade, pier), behalve het medische personeel dat op dat moment werkt en natuurlijk de brandweer. Op een gegeven moment werd er omgeroepen dat de firedrill over was, maar of iedereen wilde bidden voor dit kind. Iedereen staat altijd te kwekken buiten, maar acuut werd het stil en ging men gebed. Op dat moment kreeg het ventje weer hartritme. Hij ligt nu op de IC en wat hartslag en ademhaling betreft gaat het goed, alleen afwachten of hij toch geen hersenschade heeft opgelopen. Gistermiddag hebben wij (personeel ok en verkoeverkamer) een evaluatie gehad. Dit was goed, want de kinderanaesthesist, Jonathan Payne, kon stap voor stap vertellen hoe het allemaal was gegaan. Wij konden vragen stellen en dat gaf wel duidelijkheid. Het bleek dat deze jongen Buckets Lymfoon had, soort van lymfklierkanker. Na de reanimatie is hij door de CT-scan gegaan en bleek dat zijn thorax en buik vol zat. Verklaart dus zijn klaplong en bolle buik. Het schijnt goed te behandelen zijn met chemotherapie en ze hebben me laten vertellen dat ze deze chemo gedoneerd hebben gekregen zodat het behandeld kan worden. Dit ziektebeeld is nl. wel eens eerder hier voorgekomen.
Ja, we weten verder niet hoe het af gaat lopen, maar we hebben dit kind in Gods handen gelegd!
donderdag 28 februari 2008
maandag 25 februari 2008
Monrovia
Mijn vrije weekend zit er weer op! Het was heerlijk, alhoewel ik het werk ook heel leuk vind.
Zaterdagmorgen ben ik met Geke, Bas en Riet (nederlanders) naar de stad gelopen. Het was ongeveer een uur lopen. Het is lekker om even van het schip af te zijn en gewoon onder de liberianen te zijn. Onderweg is altijd van alles te zien en te beleven. Het lopen naar de stad is eningszins een vermoeiende bezigheid: warm, klef, opletten op het verkeer en dat je niet in een rioolput stapt (deksels zijn er niet). Maar het is ook wel leuk. Ik verbaas me soms nog steeds over de auto's (heel veel gele taxi's) die hier rond rijden: gedeukt aan alle kanten, de wielen staan er scheef onder, uitlaat hang er onder uit, voorruit aan diggelen, bumper hangt los, achterklep bungelt. Het zijn ook rijdende evangelisten: bijbelteksten staan achterop de auto, soms is het gewoon humor: "God is able to do anything" en dan sta je langs de kant van de weg. Dit gebeurt ook nogal eens midden op straat of een kruising. Geen probleem, iedereen toetert er op los (alsof je zelf niet in de gaten hebt dat je de boel ophoudt, want ze hebben haast!). Maar er zijn altijd wel helpende handen om je naar de kant van de weg te duwen. En doet je auto het niet meer, laat hem dan gewoon achter; er zijn vast nog wel wat onderdelen af te halen ...... en dan roest hij ooit wel een keer weg. Stil leven.
Je ziet nu ook veel brommers/motors. Deze hebben de chinezen geimporteerd. Ik ben er nog niet helemaal achter of ze ook als taxi funktioneren.
Onderweg loop je langs kleine kraampjes/shopjes waar je loten kan kopen (geen postcodeloterij want ze hebben geen postcodes hier) om rijk??!! te worden. Of telefoonkaarten, groenten, fruit en zakjes water voor de dorst. Verder wordt er druk geveegd, vuilnis opgehaald om het vervolgens in de stad op een centrale plaats, vaak middenop een kruispunt, neer te dumpen. Ik begrijp het niet zo goed, want het lijkt me erg onhygienisch, maar ik heb er nog geen ratten uit zien schieten. De mensen zijn over het algemeen aardig en vriendelijk. Ze houden er niet van als je ze op de foto zet, wat ik me kan voorstellen. Verder vinden ze het leuk als je een praatje met ze maakt en hebben ze humor.
Ja, wat is er eigenlijk te koop? Heel veel kleren. We zijn bij een groothandel geweest wat gerund wordt door libanezen. Hij koopt (tweedehands) kleding in vanuit Texas en verkoopt ze weer door aan lokale mensen die ze op de markt aanbieden. Je ziet veel libanezen hier die een winkel runnen met liberianen in dienst. Hij zei dat het heel langzaam vooruit gaat met Liberia.
Verder zie je veel schoenen, teenslippers, lappen stof, potjes en pannetjes, handdoekjes en nog eens schoenen, lappen stof etc. Er is een grote concurrentie want bijna iedereen verkoopt hetzelfde. Kruiwagen is ook een gewild transportmiddel om je spulletjes in te vervoeren (je kinderen kan ook nog). Er zijn wat restaurantjes, iets anders dan wij gewend zijn, maar je kunt gerust ergens een colaatje drinken wat we ook gedaan hebben. Mensen zitten met een koelbox langs de weg met frisdrank erin. Flesje cola is ongeveer 50 cent.
In de stad hebben we een beetje rondgesjouwd. Er zijn ook een paar kleine winkeltjes die houtsnijwerk verkopen. Het prettige is dat je rustig rond kan kijken, zonder dat ze het je opdringen. Natuurlijk moet je wat onderhandelen over de prijs, maar dat is gewoon een spel.
Mensen vinden ook altijd ergens wel een plekje om te wonen, soms heel simpel een eenvoudig, muren van bamboe, dak van golfplaten. De herinneringen aan de oorlog is nog overduidelijk aanwezig: kogelgaten in de muren, lantaarnpalen, huizen die helemaal gestript zijn etc. Ook zie je mensen rondlopen met een verwarde verwilderde blik in de ogen of gewoon naakt rondloopt. Helaas is er geen slachtofferhulp hier aanwezig en zijn er ook geen psychiaters. Vanuit het schip proberen ze lokale mensen, pastors wat handreikingen te geven om hiermee om te gaan.
Aan het eind van de middag zijn we met een groep nederlanders naar Golden Beach gegaan. Daar is een restaurant met tafeltjes op het strand, dus dat is heerlijk zitten met een zeewindje en de ondergaande zon. Geweldig. Je moet wel even wat geduld hebben voordat je je eten hebt: maar zij en wij hebben de tijd!
Zaterdagavond was er ook nog een afscheidsreceptie van de executive director Solfrid Quist. Zij komt uit Noorwegen en is ongeveer 2 jaar de direkteur geweest. Toespraakjes en lekkere hapjes en veel gezelligheid.
Zaterdagmorgen ben ik met Geke, Bas en Riet (nederlanders) naar de stad gelopen. Het was ongeveer een uur lopen. Het is lekker om even van het schip af te zijn en gewoon onder de liberianen te zijn. Onderweg is altijd van alles te zien en te beleven. Het lopen naar de stad is eningszins een vermoeiende bezigheid: warm, klef, opletten op het verkeer en dat je niet in een rioolput stapt (deksels zijn er niet). Maar het is ook wel leuk. Ik verbaas me soms nog steeds over de auto's (heel veel gele taxi's) die hier rond rijden: gedeukt aan alle kanten, de wielen staan er scheef onder, uitlaat hang er onder uit, voorruit aan diggelen, bumper hangt los, achterklep bungelt. Het zijn ook rijdende evangelisten: bijbelteksten staan achterop de auto, soms is het gewoon humor: "God is able to do anything" en dan sta je langs de kant van de weg. Dit gebeurt ook nogal eens midden op straat of een kruising. Geen probleem, iedereen toetert er op los (alsof je zelf niet in de gaten hebt dat je de boel ophoudt, want ze hebben haast!). Maar er zijn altijd wel helpende handen om je naar de kant van de weg te duwen. En doet je auto het niet meer, laat hem dan gewoon achter; er zijn vast nog wel wat onderdelen af te halen ...... en dan roest hij ooit wel een keer weg. Stil leven.
Je ziet nu ook veel brommers/motors. Deze hebben de chinezen geimporteerd. Ik ben er nog niet helemaal achter of ze ook als taxi funktioneren.
Onderweg loop je langs kleine kraampjes/shopjes waar je loten kan kopen (geen postcodeloterij want ze hebben geen postcodes hier) om rijk??!! te worden. Of telefoonkaarten, groenten, fruit en zakjes water voor de dorst. Verder wordt er druk geveegd, vuilnis opgehaald om het vervolgens in de stad op een centrale plaats, vaak middenop een kruispunt, neer te dumpen. Ik begrijp het niet zo goed, want het lijkt me erg onhygienisch, maar ik heb er nog geen ratten uit zien schieten. De mensen zijn over het algemeen aardig en vriendelijk. Ze houden er niet van als je ze op de foto zet, wat ik me kan voorstellen. Verder vinden ze het leuk als je een praatje met ze maakt en hebben ze humor.
Ja, wat is er eigenlijk te koop? Heel veel kleren. We zijn bij een groothandel geweest wat gerund wordt door libanezen. Hij koopt (tweedehands) kleding in vanuit Texas en verkoopt ze weer door aan lokale mensen die ze op de markt aanbieden. Je ziet veel libanezen hier die een winkel runnen met liberianen in dienst. Hij zei dat het heel langzaam vooruit gaat met Liberia.
Verder zie je veel schoenen, teenslippers, lappen stof, potjes en pannetjes, handdoekjes en nog eens schoenen, lappen stof etc. Er is een grote concurrentie want bijna iedereen verkoopt hetzelfde. Kruiwagen is ook een gewild transportmiddel om je spulletjes in te vervoeren (je kinderen kan ook nog). Er zijn wat restaurantjes, iets anders dan wij gewend zijn, maar je kunt gerust ergens een colaatje drinken wat we ook gedaan hebben. Mensen zitten met een koelbox langs de weg met frisdrank erin. Flesje cola is ongeveer 50 cent.
In de stad hebben we een beetje rondgesjouwd. Er zijn ook een paar kleine winkeltjes die houtsnijwerk verkopen. Het prettige is dat je rustig rond kan kijken, zonder dat ze het je opdringen. Natuurlijk moet je wat onderhandelen over de prijs, maar dat is gewoon een spel.
Mensen vinden ook altijd ergens wel een plekje om te wonen, soms heel simpel een eenvoudig, muren van bamboe, dak van golfplaten. De herinneringen aan de oorlog is nog overduidelijk aanwezig: kogelgaten in de muren, lantaarnpalen, huizen die helemaal gestript zijn etc. Ook zie je mensen rondlopen met een verwarde verwilderde blik in de ogen of gewoon naakt rondloopt. Helaas is er geen slachtofferhulp hier aanwezig en zijn er ook geen psychiaters. Vanuit het schip proberen ze lokale mensen, pastors wat handreikingen te geven om hiermee om te gaan.
Aan het eind van de middag zijn we met een groep nederlanders naar Golden Beach gegaan. Daar is een restaurant met tafeltjes op het strand, dus dat is heerlijk zitten met een zeewindje en de ondergaande zon. Geweldig. Je moet wel even wat geduld hebben voordat je je eten hebt: maar zij en wij hebben de tijd!
Zaterdagavond was er ook nog een afscheidsreceptie van de executive director Solfrid Quist. Zij komt uit Noorwegen en is ongeveer 2 jaar de direkteur geweest. Toespraakjes en lekkere hapjes en veel gezelligheid.
dinsdag 19 februari 2008
Presidente
Vandaag komt de presidente madam Ellen Sirleaf Johnson op bezoek. Alles wordt in gereedheid gebracht: de eetzaal, de international lounge waar ze haar praatje gaat houden, het dock wordt aangeveegd en nog eens, schip is weer geverfd (jaarlijks gebeuren hoor), bloemen zijn bezorgd en er is een hoog security gehalte. Ze kan om 14.00 uur komen, maar ook om 15.00 uur, misschien wel om 16.00 uur, maar voor 17.00 uur.....
Wij hebben vanmorgen eerst nog instrukties gekregen wat we NIET mochten doen: op de dock lopen (vanwege veilgheid), ineens achter een deur vandaan springen en je vriend snel een foto laten maken met jou en de presidente. Wat WEL: op het deck staan om foto's te maken en mooie kleren aan en haar praatje volgen op de flatscreens die overal in het schip hangen. Alleen de longtermers en degenen die hier wat specials doen zijn uitgenodigd om bij de ceremonie aanwezig te zijn.
Ze is geweest! Ja, een hele happening. Buiten op het dock stonden al militairen met geweren in de aanslag het water af te turen of er ergens nog een sprankje onheil was te bespeuren, prachtige auto's kwamen aangereden met bewapende mannen hangend aan de auto op de treeplank. Iedereen vloog in de houding. Prachig voetenbankje van rood fluweel werd tevoorschijn gehaald en door haar hofdame neergezet. Misses kon uitstappen. Ik snap al die veiligheid wel, helaas moet het gewoon. Samen met een aantal van het managementteam liep ze de loopplank op, al zwaaiend naar de bemanning die op het deck stonden (ik ook natuurlijk) Zie foto.
De toespraken konden we volgen op de screens. Ze is natuurlijk dankbaar dat we er zijn en zal een grote foto van het schip neerhangen in de kamer waar president Bush deze week zijn bezoek zal brengen.
Groetjes namens de presidente van Liberia
Wij hebben vanmorgen eerst nog instrukties gekregen wat we NIET mochten doen: op de dock lopen (vanwege veilgheid), ineens achter een deur vandaan springen en je vriend snel een foto laten maken met jou en de presidente. Wat WEL: op het deck staan om foto's te maken en mooie kleren aan en haar praatje volgen op de flatscreens die overal in het schip hangen. Alleen de longtermers en degenen die hier wat specials doen zijn uitgenodigd om bij de ceremonie aanwezig te zijn.
Ze is geweest! Ja, een hele happening. Buiten op het dock stonden al militairen met geweren in de aanslag het water af te turen of er ergens nog een sprankje onheil was te bespeuren, prachtige auto's kwamen aangereden met bewapende mannen hangend aan de auto op de treeplank. Iedereen vloog in de houding. Prachig voetenbankje van rood fluweel werd tevoorschijn gehaald en door haar hofdame neergezet. Misses kon uitstappen. Ik snap al die veiligheid wel, helaas moet het gewoon. Samen met een aantal van het managementteam liep ze de loopplank op, al zwaaiend naar de bemanning die op het deck stonden (ik ook natuurlijk) Zie foto.
De toespraken konden we volgen op de screens. Ze is natuurlijk dankbaar dat we er zijn en zal een grote foto van het schip neerhangen in de kamer waar president Bush deze week zijn bezoek zal brengen.
Groetjes namens de presidente van Liberia
maandag 18 februari 2008
Screening
Vandaag, maandag 18 febr. was de screening in het prachtige stadion van Monrovia (gerenoveerd door de chinezen)! Dit is altijd een heel gebeuren: veel organisatie van te voren, veel mensen die ingeschakeld worden en veel mensen die er gebruik van maken. Vorige week vrijdag hadden we een korte uitleg over de screening. Bijna iedereen wordt er ook ingezet, maar dat is ook leuk. Het is toch een belangrijke dag en met een bepaalde sfeer.
De dokters zijn er om te beoordelen of de mensen wel/niet geholpen kunnen worden. Niet elke specialist is nu aanwezig, dus pat. voor de plastisch chirurg, orthopeed moeten een keer terugkomen op het schip als deze artsen er zijn. Verder natuurlijk alle verpleegkundigen voor afnemen anamnese, bloed, ,bloeddruk meten, patient van het ene tafeltje naar het andere brengen. De admininstratie voor de inschrijving, de deckies (van het deckdepartement oftewel matrozen) om de orde te handhaven, team om de wachtende mensen te vermaken met ballonnen en muziek en nog meer vrijwilligers om water uit te delen.
Goed, vanmorgen om 4.30 uur ging de eerste groep (ongeveer 25 man/vrouw) al op pad. Zij waren ingedeeld bij de bewaking en moeten dus proberen de orde te handhaven. Er zijn mensen die komen al een dag van te voren en slapen bij het stadion om er zeker van te zijn dat ze aan de beurt komen. Toen ze om 5.00 uur aankwamen stonden er al ongeveer 150 mensen. Ik hoorde iemand van de bewaking zeggen dat het mooiste moment was toen in het pikkiedonker iedereen begon te zingen. Nou, gezellig toch. Zingen maakt blij!
Om 6.00 uur stonden ongeveer 100 bemanningsleden (ik ook!) op de dock om afgevoerd te worden naar het stadion, ongeveer een half uur rijden. De een liep nog met een broodje in handen, bakkie koffie etc. Buiten was het nog donker. Lantaarnpalen zijn er wel, maar ze doen het (nog) niet. Gelukkig hebben onze auto's goede schijnende koplampen, want er zitten ontzettend veel gaten en soms diepe kuilen in de weg. (ik zou neit graag in het donker een taxi nemen.....maar dit mag ook niet, want officieel mogen we niet in het donker weg).
Toen wij aan kwamen stonden al enkele honderden mensen in lange rijen te wachten. Eerlijk gezegd doet me dat wel wat: allemaal hopen of ze van hun klachten af geholpen kunnen worden; voor sommigen een laatste strohalm. Er is van te voren veel gebed geweest voor deze screening.
Bij de ingang krijgen de mensen al een prescreening: alleen degenen die een grote kans hebben om geholpen te worden mogen door naar binnen. Buikklachten, hoofdpijn, hoge bloeddruk etc. dus niet. Meer dan de helft werd weer naar huis gestuurd, soms echt schrijnende gevallen: moeder met een kindje met een waterhoofd, veel mensen met osteomyelitis, verbrijzelde ledematen, mensen met enorme spasmen.......Ik heb een poos bij de ingang gestaan omdat er nogal al wat mensen van een andere kant afkwamen en vooraan de rij gingen staan. Aan mij de taak om ze duidelijk te maken achteraan te sluiten. "Wilt u een dokter zien?" Yes, I cannot pee pee" Okay (da's een probleem), dan moet u achteraan sluiten. Daar kwam een man aangelopen: o, die komt zo te zien vast voor een liesbreuk......(Veel mannen trouwens hoor!) Mensen in rolstoelen (verlamde benen), "kreupelen" met een stevige boomtak of houten lat als stok, (halve) blinden, veel vrouwen met een schilkliertumor, iem. met een sjaal over haar hoofd waardoor heen je een enorme bobbel zag ter hoogte van haar oog en nog veel meer. Om 8.00 uur waren er al meer dan 700 mensen, niet alleen uit Liberia, maar ook uit Sierre Leone, Ivoorkust etc. Sommigen hadden er waren al een paar dagen onderweg en hadden 's nachts bij het stadion geslapen om er maar zeker van te zijn dat ze aan de beurt kwamen.
Er liep ook een slimme vrouw rond: een kistje vol met donuts op hun hoofd om die te verkopen aan de lange rij wachtende mensen. Je klandizie is groot en het kistje was ook snel leeg
Verder heb ik mijn tijd nog doorgebracht om bloed af te nemen. Heb weinig ervaring met kinderen, maar ja, het is me toch gelukt (1 jochie krijsen!). Verder is het allemaal wel wat relax, dus tijd voor een praatje met de mensen. Er zijn ook veel vertalers aanwezig op zo'n dag.
's Middags moest ik op het schip zijn omdat er een medisch team aanwezig moet zijn in geval van een emergency. Heb dus lekker buiten gezeten met een boek en tijdschrift, zeebriesje om me heen. Ik las toen net een uitspraak van een rabijn Grin die hij in Auschwits deed: "Een mens kan misschien wel een week zonder voedsel, maar hij kan geen moment leven zonder hoop". Ja, vandaag zijn er vast mensen geweest met een laatste sprankje hoop!
Ik weet nog niet hoeveel mensen er totaal geweest zijn. Rond 14.00 uur was de rij voor de ingang weggewerkt en degenen die nog een kans hadden moesten binnen het hek wachten om door een arts te worden gezien. Dit kon nog wel uren duren, maar de mensen hadden de tijd en wachtten geduldig.
De laatste bemanningsleden waren rond 21.00 uur terug op het schip, moe maar voldaan.
De fotograaf van de Communications heeft veel foto's gemaakt, maar die staan nog niet op onze website. Zodra ze er zijn, plaats is ze op mijn site!
De dokters zijn er om te beoordelen of de mensen wel/niet geholpen kunnen worden. Niet elke specialist is nu aanwezig, dus pat. voor de plastisch chirurg, orthopeed moeten een keer terugkomen op het schip als deze artsen er zijn. Verder natuurlijk alle verpleegkundigen voor afnemen anamnese, bloed, ,bloeddruk meten, patient van het ene tafeltje naar het andere brengen. De admininstratie voor de inschrijving, de deckies (van het deckdepartement oftewel matrozen) om de orde te handhaven, team om de wachtende mensen te vermaken met ballonnen en muziek en nog meer vrijwilligers om water uit te delen.
Goed, vanmorgen om 4.30 uur ging de eerste groep (ongeveer 25 man/vrouw) al op pad. Zij waren ingedeeld bij de bewaking en moeten dus proberen de orde te handhaven. Er zijn mensen die komen al een dag van te voren en slapen bij het stadion om er zeker van te zijn dat ze aan de beurt komen. Toen ze om 5.00 uur aankwamen stonden er al ongeveer 150 mensen. Ik hoorde iemand van de bewaking zeggen dat het mooiste moment was toen in het pikkiedonker iedereen begon te zingen. Nou, gezellig toch. Zingen maakt blij!
Om 6.00 uur stonden ongeveer 100 bemanningsleden (ik ook!) op de dock om afgevoerd te worden naar het stadion, ongeveer een half uur rijden. De een liep nog met een broodje in handen, bakkie koffie etc. Buiten was het nog donker. Lantaarnpalen zijn er wel, maar ze doen het (nog) niet. Gelukkig hebben onze auto's goede schijnende koplampen, want er zitten ontzettend veel gaten en soms diepe kuilen in de weg. (ik zou neit graag in het donker een taxi nemen.....maar dit mag ook niet, want officieel mogen we niet in het donker weg).
Toen wij aan kwamen stonden al enkele honderden mensen in lange rijen te wachten. Eerlijk gezegd doet me dat wel wat: allemaal hopen of ze van hun klachten af geholpen kunnen worden; voor sommigen een laatste strohalm. Er is van te voren veel gebed geweest voor deze screening.
Bij de ingang krijgen de mensen al een prescreening: alleen degenen die een grote kans hebben om geholpen te worden mogen door naar binnen. Buikklachten, hoofdpijn, hoge bloeddruk etc. dus niet. Meer dan de helft werd weer naar huis gestuurd, soms echt schrijnende gevallen: moeder met een kindje met een waterhoofd, veel mensen met osteomyelitis, verbrijzelde ledematen, mensen met enorme spasmen.......Ik heb een poos bij de ingang gestaan omdat er nogal al wat mensen van een andere kant afkwamen en vooraan de rij gingen staan. Aan mij de taak om ze duidelijk te maken achteraan te sluiten. "Wilt u een dokter zien?" Yes, I cannot pee pee" Okay (da's een probleem), dan moet u achteraan sluiten. Daar kwam een man aangelopen: o, die komt zo te zien vast voor een liesbreuk......(Veel mannen trouwens hoor!) Mensen in rolstoelen (verlamde benen), "kreupelen" met een stevige boomtak of houten lat als stok, (halve) blinden, veel vrouwen met een schilkliertumor, iem. met een sjaal over haar hoofd waardoor heen je een enorme bobbel zag ter hoogte van haar oog en nog veel meer. Om 8.00 uur waren er al meer dan 700 mensen, niet alleen uit Liberia, maar ook uit Sierre Leone, Ivoorkust etc. Sommigen hadden er waren al een paar dagen onderweg en hadden 's nachts bij het stadion geslapen om er maar zeker van te zijn dat ze aan de beurt kwamen.
Er liep ook een slimme vrouw rond: een kistje vol met donuts op hun hoofd om die te verkopen aan de lange rij wachtende mensen. Je klandizie is groot en het kistje was ook snel leeg
Verder heb ik mijn tijd nog doorgebracht om bloed af te nemen. Heb weinig ervaring met kinderen, maar ja, het is me toch gelukt (1 jochie krijsen!). Verder is het allemaal wel wat relax, dus tijd voor een praatje met de mensen. Er zijn ook veel vertalers aanwezig op zo'n dag.
's Middags moest ik op het schip zijn omdat er een medisch team aanwezig moet zijn in geval van een emergency. Heb dus lekker buiten gezeten met een boek en tijdschrift, zeebriesje om me heen. Ik las toen net een uitspraak van een rabijn Grin die hij in Auschwits deed: "Een mens kan misschien wel een week zonder voedsel, maar hij kan geen moment leven zonder hoop". Ja, vandaag zijn er vast mensen geweest met een laatste sprankje hoop!
Ik weet nog niet hoeveel mensen er totaal geweest zijn. Rond 14.00 uur was de rij voor de ingang weggewerkt en degenen die nog een kans hadden moesten binnen het hek wachten om door een arts te worden gezien. Dit kon nog wel uren duren, maar de mensen hadden de tijd en wachtten geduldig.
De laatste bemanningsleden waren rond 21.00 uur terug op het schip, moe maar voldaan.
De fotograaf van de Communications heeft veel foto's gemaakt, maar die staan nog niet op onze website. Zodra ze er zijn, plaats is ze op mijn site!
zaterdag 16 februari 2008
Introduktie
Mijn eerste week is alweer voorbij! Tsjonge, ook hier gaat de tijd door.
Vorige week zaterdag heb ik het maar rustig aangedaan. 's Morgens rondleiding en het financiele stukje regelen, ' s middags koffer uitgepakt en rondgesjouwt.
Zondagmorgen met 2 nederlandse gezinnen naar de kerk geweest. Het was een klein kerkje bij een weeshuis en school. Vorig jaar hadden ze hulp gehad van Mercy Ships bij het bouwen van slaapzalen voor de meisjes. Nu zijn ze zelf bezig met het bouwen van slaapzalen voor jongens. het was een eenvoudige afrikaanse dienst met een koortje en zonder geluidsinstallatie (wouw). Waar ik altijd nog aan moet wennen is dat je op een goede plaats moet zitten: voorin de kerk dus, op een klein podium. Maar ja, dat is hun manier van het omgaan met gasten. Ze zijn zo blij en dankbaar dat je komt; dan maar gewoon hun cultuur respekteren. Natuurlijk moesten we iets zeggen/meegeven. Oeps, geef me een paar minuten, want ik weet het niet zo snel. Heb uiteindelijk psalm 125 gelezen: "Die op de Heere vertrouwen zijn als de berg Sion die niet wankelt maar blijft...." Ja, je wil toch iets bemoedigends meegeven voor deze liberianen.
Vorige week zaterdag heb ik het maar rustig aangedaan. 's Morgens rondleiding en het financiele stukje regelen, ' s middags koffer uitgepakt en rondgesjouwt.
Zondagmorgen met 2 nederlandse gezinnen naar de kerk geweest. Het was een klein kerkje bij een weeshuis en school. Vorig jaar hadden ze hulp gehad van Mercy Ships bij het bouwen van slaapzalen voor de meisjes. Nu zijn ze zelf bezig met het bouwen van slaapzalen voor jongens. het was een eenvoudige afrikaanse dienst met een koortje en zonder geluidsinstallatie (wouw). Waar ik altijd nog aan moet wennen is dat je op een goede plaats moet zitten: voorin de kerk dus, op een klein podium. Maar ja, dat is hun manier van het omgaan met gasten. Ze zijn zo blij en dankbaar dat je komt; dan maar gewoon hun cultuur respekteren. Natuurlijk moesten we iets zeggen/meegeven. Oeps, geef me een paar minuten, want ik weet het niet zo snel. Heb uiteindelijk psalm 125 gelezen: "Die op de Heere vertrouwen zijn als de berg Sion die niet wankelt maar blijft...." Ja, je wil toch iets bemoedigends meegeven voor deze liberianen.
Verder was het een week van introduktie: meetings met veel informatie die ik niet wist en wel wist en opgefrist werd. Normaal heb je geen hele week introduktie, maar omdat er nu veel nieuwe mensen zijn gekomen en er nog geen patienten zijn, moet die week ingevuld worden. Niets is beter om iedereen heel goed van informatie te voorzien: de do's en don'ts. Bijv. moet je de label verwijderen van het medicijnflesje/flacon omdat de vuilnisophalers altijd de vuilnis "doornemen" en er een grote kans is dat de flesjes gevuld worden en verkocht worden als medicijn. De corruptie en criminaliteit is de laatste tijd erg gestegen, dus veel veiligheidsregels kregen we mee. Er werd ook nog info gegeven over de diverse projekten die ze hier in Liberia willen doen. Verder kwam er nog een pastor aan het woord t.a.v. kerken en cultuur
Verder kennismakingsspelletjes en teambuilding. Nu is mijn team niet zo groot (3 personen) en ik geloof dat dat wel gaat lopen. Maar aangezien ik nu onder de wardsupervisor (hoofd verpleegafdeling) en niet meer onder het hoofd van de operatiekamers, word ik ook bij het hele gebeuren betrokken. Ik sta dus ook op de foto met alle verpleegkundigen: zoek mij maar op! In het blauw!
Ik vond het allemaal prima, was erg relax moet ik zeggen. Er wordt nog niet veel van je verwacht alleen dat je bent waar je moet zijn.
Maandagavond was er een Open Huis van het ziekenhuis hier aan boord. Alle bemanning kreeg nu de kans om een kijkje te nemen. Dit kan omdat er nog geen patienten zijn. Het schip is nl. vorige week teruggekomen van de Canarische eilanden ivm. een onderhoudsbeurt en vakantie. Volgende week woensdag hopen de eerste patienten te komen.
Het Open Huis was erg leuk georganiseerd. Was erg leuk gedaan. Op de OK kon je leren hechten, intuberen, leuke sketches werden opgevoerd: er liep een rode en witte bloedcel rond, "patienten" in bed die "afrikaans" gedrag vertoonden, cliniclowns die het heerlijk vonden om iedereen er tussen te nemen. Was echt leuk! Zie de foto's.
O ja, Valentijnsdag! Die hebben we ook gehad. Nou, de vrouwen werden tijdens het eten door de mannen verrast door een paar geweldige songs. Erg humoristisch was het, zie foto!
Maandag 18 febr en evt. dinsdag 19 febr. is er een screening in het Stadion. Op heel veel plaatsen in het land is hier aandacht aan besteed, o.a. dmv. media, klinieken, kerken en overheid. Ze zijn nu ook verder het land in geweest. We hebben geen idee hoeveel mensen en hoe vroeg er verwacht worden. Om half 5 vertrekt dus ook de eerste groep security: proberen enigszins de orde te handhaven. Ik word om 6 uur op het dok verwacht met heeel veel anderen. Mijn taak is om bloed af te nemen. 's Middags moet ik op het schip blijven omdat er ten allen tijde een emergency team moet zijn. Ik kijk naar de screening uit, ben heel benieuwd wat het gaat worden. Je krijgt van alles te zien. Ik hoop jullie hiervan op de hoogte te houden!!!
Groetjes van Marga
woensdag 13 februari 2008
Aankomst
Hallo allemaal,
inmiddels is het woensdagmorgen en zit ik alweer een aantal dagen op dit schip, dus tijd voor een terugblik. De reis is eigenlijk goed verlopen. Op het station in Rotterdam kwam ik al een oude bekende tegen: Nancy Fischer uit Amerika. Zij had een tussenstop gemaakt om haar familie te bezoeken. Samen zijn we met de trein verder gereisd naar Brussel Airport. Daar zouden we nog veel meer mensen (28) ontmoeten die, net als ons, ook op weg waren naar de Africa Mercy (AFM). In Brussel ontmoette ik Steve en Robbie Lerma, een echtpaar uit Amerika die ook bijna elk jaar naar het schip gaan. Gezellig weerzien.
Met enige vertraging, tussenstop in Abidjan (Ivoorkust) en een korte krachtige turbulentie kwamen we rond 21.30 uur (lokale tijd) aan in Monrovia. Ja, die luchthaven blijft me nog steeds verbazen. Vorig jaar waren ze bezig om een nieuwe terminal te bouwen, dus ik verwachtte daar eningszins in aan te komen. Niets was minder waar. We werden weer een hokje binnen geloodst, waar 2 mensen van de douane achter een houten tafel zaten. Bij het noemen van de naam Mercy Ships kreeg je een stempel. Niets van automatisering of iets dergelijks. Vanuit een wachtruimte werden we 10 bij 10 (ja, er is een systeem) naar buiten geloodst alwaar we in een grote witte tent onze koffer op konden halen. Er wordt wel gecheckt of deze koffer van jou is. (ik denk dat de terminalbouwers een jaar vakantie hebben gehad; maar het kan heel goed zijn dat het geld op is, zo gaat dat in dit soort landen).
Buiten gekomen werden we opgewacht door een deel van de bemanning om ons naar het schip te brengen. Onderweg werden we al bijgepraat van de ontwikkelingen op het schip en in het land.
Na ongeveer 1,5 uur kwamen we aan bij het schip. Voor mij de eerste keer de Africa Mercy. Dit schip was een treinferry uit Denemarken en is omgebouwd tot een hospitaalschip (jaaaaaren geduurd). Eerlijk gezegd, ik vind het een prachtig schip. Het ziet er nieuw, schoon en ruim uit. Mijn cabin, 6-persoons weliswaar, is ietsje groter dan ik gewend was, kan zelfs bovenin bed rechtop zitten zonder mijn hoofd aan een of andere buis te stoten. Er is iets meer privacy doordat de stapelbedden afgescheiden zijn met een muur en een gordijn, iets meer je eigen territorium dus. Er is ook een douche en toilet in de kamer, dus niet meer de gang op. Mijn cabinmaids, hutgenoten zijn stuk voor stuk lieve meiden. Daar ben ik erg dankbaar voor. Er is een IC-vpk uit Amerika, verpleegkundige uit Engeland en uit Zweden en mijn verkoeverkamermaatje uit Nieuw Zeeland. Volgende week vrijdag hoopt Geke Verhoef, e
en operatie assistent uit Nederland te komen. Full house dus.
Zoals ik al aangaf: het is hier prachtig. Heb natuurlijk al een toer over het schip gemaakt. Overal hangen flatscreens met mededelingen of waar je TV kunt kijken. Verder is er een prachtig StarBucks cafe waar je koffie kunt kopen met allerlei smaakjes, chocolademelk, wafels, chocola, chips etc. En hij is nog wel 3 keer per dag open. Daar omheen leuke zitjes waarin mn. 's avonds veel mensen gezellig zitten te babbelen, spelletjes doen, gitaar of piano spelen. Er boven een internet cafe, ook met flatscreens. Dit allemaal geeft me een dubbel gevoel: buiten is het nog zo arm, er is echt nog bijna niets en hier is het zo luxe (daarom is de crewfees/kostgeld omhoog gegaan naar $20,= per nacht). Maar goed, ik ga ervan genieten en ben erg dankbaar voor wat ik heb. De operatiekamers zijn lekker ruim en de verkoeverkamer nog ruimer!!!!! Kon vorig jaar mijzelf bijna niet omdraaien vanwege de bedden, een zittende moeder naast haar kind, spullen die opgeslagen waren, wasmanden, iedereen die in en uit liep. Nu zou ik er bijna een potje zaalvoetbal kunnen doen.
Ook de verpleegafdeling is anders: verdeeld in 4 afdelingen, varierend van 10-20 bedden. Er is een IC met 3 bedden en beademingsplaatsen (SERVO 900C) en een isolatiekamer. Vorig jaar is de IC regelmatig in gebruik geweest. Verder is er een groot laboratorium, rontgen met CT-scan (1 van de 3 in heel West-Afrika).
Wat ook zo fijn is is dat je alles kan doen op elk toilet en dat deze nog doorspoelt ook: een duidelijk hoorbaar zuigend geluid. Een minpunt is: het lawaai van de generatoren in de machinekamer. In mijn cabin is het goed te horen, maar daar wen je wel aan evenals de airco. In sommige ruimtes kun je elkaar niet verstaan. Om deze reden zijn er nog steeds 2 operatiekamers niet in gebruik en een afdeling. Het is de bedoeling dat in april de machinekamer heel goed geisoleerd gaat worden.
's Avonds, na het avondeten, is het op het dock een gezellige boel. Kinderen spelen, mensen babbelen of maken een wandeling. Het weer is goed, soms wat klef, maar doordat er een lekkere bries is, is het goed uit te houden.
Deze week is een week van orientatie, maar daarover de volgende keer meer. Ik ga eens proberen foto's mee te sturen, want zo'n weblog is voor mij ook de eerste keer.......
inmiddels is het woensdagmorgen en zit ik alweer een aantal dagen op dit schip, dus tijd voor een terugblik. De reis is eigenlijk goed verlopen. Op het station in Rotterdam kwam ik al een oude bekende tegen: Nancy Fischer uit Amerika. Zij had een tussenstop gemaakt om haar familie te bezoeken. Samen zijn we met de trein verder gereisd naar Brussel Airport. Daar zouden we nog veel meer mensen (28) ontmoeten die, net als ons, ook op weg waren naar de Africa Mercy (AFM). In Brussel ontmoette ik Steve en Robbie Lerma, een echtpaar uit Amerika die ook bijna elk jaar naar het schip gaan. Gezellig weerzien.
Met enige vertraging, tussenstop in Abidjan (Ivoorkust) en een korte krachtige turbulentie kwamen we rond 21.30 uur (lokale tijd) aan in Monrovia. Ja, die luchthaven blijft me nog steeds verbazen. Vorig jaar waren ze bezig om een nieuwe terminal te bouwen, dus ik verwachtte daar eningszins in aan te komen. Niets was minder waar. We werden weer een hokje binnen geloodst, waar 2 mensen van de douane achter een houten tafel zaten. Bij het noemen van de naam Mercy Ships kreeg je een stempel. Niets van automatisering of iets dergelijks. Vanuit een wachtruimte werden we 10 bij 10 (ja, er is een systeem) naar buiten geloodst alwaar we in een grote witte tent onze koffer op konden halen. Er wordt wel gecheckt of deze koffer van jou is. (ik denk dat de terminalbouwers een jaar vakantie hebben gehad; maar het kan heel goed zijn dat het geld op is, zo gaat dat in dit soort landen).
Buiten gekomen werden we opgewacht door een deel van de bemanning om ons naar het schip te brengen. Onderweg werden we al bijgepraat van de ontwikkelingen op het schip en in het land.
Na ongeveer 1,5 uur kwamen we aan bij het schip. Voor mij de eerste keer de Africa Mercy. Dit schip was een treinferry uit Denemarken en is omgebouwd tot een hospitaalschip (jaaaaaren geduurd). Eerlijk gezegd, ik vind het een prachtig schip. Het ziet er nieuw, schoon en ruim uit. Mijn cabin, 6-persoons weliswaar, is ietsje groter dan ik gewend was, kan zelfs bovenin bed rechtop zitten zonder mijn hoofd aan een of andere buis te stoten. Er is iets meer privacy doordat de stapelbedden afgescheiden zijn met een muur en een gordijn, iets meer je eigen territorium dus. Er is ook een douche en toilet in de kamer, dus niet meer de gang op. Mijn cabinmaids, hutgenoten zijn stuk voor stuk lieve meiden. Daar ben ik erg dankbaar voor. Er is een IC-vpk uit Amerika, verpleegkundige uit Engeland en uit Zweden en mijn verkoeverkamermaatje uit Nieuw Zeeland. Volgende week vrijdag hoopt Geke Verhoef, e
en operatie assistent uit Nederland te komen. Full house dus.Zoals ik al aangaf: het is hier prachtig. Heb natuurlijk al een toer over het schip gemaakt. Overal hangen flatscreens met mededelingen of waar je TV kunt kijken. Verder is er een prachtig StarBucks cafe waar je koffie kunt kopen met allerlei smaakjes, chocolademelk, wafels, chocola, chips etc. En hij is nog wel 3 keer per dag open. Daar omheen leuke zitjes waarin mn. 's avonds veel mensen gezellig zitten te babbelen, spelletjes doen, gitaar of piano spelen. Er boven een internet cafe, ook met flatscreens. Dit allemaal geeft me een dubbel gevoel: buiten is het nog zo arm, er is echt nog bijna niets en hier is het zo luxe (daarom is de crewfees/kostgeld omhoog gegaan naar $20,= per nacht). Maar goed, ik ga ervan genieten en ben erg dankbaar voor wat ik heb. De operatiekamers zijn lekker ruim en de verkoeverkamer nog ruimer!!!!! Kon vorig jaar mijzelf bijna niet omdraaien vanwege de bedden, een zittende moeder naast haar kind, spullen die opgeslagen waren, wasmanden, iedereen die in en uit liep. Nu zou ik er bijna een potje zaalvoetbal kunnen doen.
Ook de verpleegafdeling is anders: verdeeld in 4 afdelingen, varierend van 10-20 bedden. Er is een IC met 3 bedden en beademingsplaatsen (SERVO 900C) en een isolatiekamer. Vorig jaar is de IC regelmatig in gebruik geweest. Verder is er een groot laboratorium, rontgen met CT-scan (1 van de 3 in heel West-Afrika).
Wat ook zo fijn is is dat je alles kan doen op elk toilet en dat deze nog doorspoelt ook: een duidelijk hoorbaar zuigend geluid. Een minpunt is: het lawaai van de generatoren in de machinekamer. In mijn cabin is het goed te horen, maar daar wen je wel aan evenals de airco. In sommige ruimtes kun je elkaar niet verstaan. Om deze reden zijn er nog steeds 2 operatiekamers niet in gebruik en een afdeling. Het is de bedoeling dat in april de machinekamer heel goed geisoleerd gaat worden.
's Avonds, na het avondeten, is het op het dock een gezellige boel. Kinderen spelen, mensen babbelen of maken een wandeling. Het weer is goed, soms wat klef, maar doordat er een lekkere bries is, is het goed uit te houden.
Deze week is een week van orientatie, maar daarover de volgende keer meer. Ik ga eens proberen foto's mee te sturen, want zo'n weblog is voor mij ook de eerste keer.......
Reageer gerust, dat vind ik leuk!!!
Groetjes van Marga
Groetjes van Marga
Abonneren op:
Posts (Atom)
