Monrovia

Mijn vrije weekend zit er weer op! Het was heerlijk, alhoewel ik het werk ook heel leuk vind.


Zaterdagmorgen ben ik met Geke, Bas en Riet (nederlanders) naar de stad gelopen. Het was ongeveer een uur lopen. Het is lekker om even van het schip af te zijn en gewoon onder de liberianen te zijn. Onderweg is altijd van alles te zien en te beleven. Het lopen naar de stad is eningszins een vermoeiende bezigheid: warm, klef, opletten op het verkeer en dat je niet in een rioolput stapt (deksels zijn er niet). Maar het is ook wel leuk. Ik verbaas me soms nog steeds over de auto's (heel veel gele taxi's) die hier rond rijden: gedeukt aan alle kanten, de wielen staan er scheef onder, uitlaat hang er onder uit, voorruit aan diggelen, bumper hangt los, achterklep bungelt. Het zijn ook rijdende evangelisten: bijbelteksten staan achterop de auto, soms is het gewoon humor: "God is able to do anything" en dan sta je langs de kant van de weg. Dit gebeurt ook nogal eens midden op straat of een kruising. Geen probleem, iedereen toetert er op los (alsof je zelf niet in de gaten hebt dat je de boel ophoudt, want ze hebben haast!). Maar er zijn altijd wel helpende handen om je naar de kant van de weg te duwen. En doet je auto het niet meer, laat hem dan gewoon achter; er zijn vast nog wel wat onderdelen af te halen ...... en dan roest hij ooit wel een keer weg. Stil leven.

Je ziet nu ook veel brommers/motors. Deze hebben de chinezen geimporteerd. Ik ben er nog niet helemaal achter of ze ook als taxi funktioneren.


Onderweg loop je langs kleine kraampjes/shopjes waar je loten kan kopen (geen postcodeloterij want ze hebben geen postcodes hier) om rijk??!! te worden. Of telefoonkaarten, groenten, fruit en zakjes water voor de dorst. Verder wordt er druk geveegd, vuilnis opgehaald om het vervolgens in de stad op een centrale plaats, vaak middenop een kruispunt, neer te dumpen. Ik begrijp het niet zo goed, want het lijkt me erg onhygienisch, maar ik heb er nog geen ratten uit zien schieten. De mensen zijn over het algemeen aardig en vriendelijk. Ze houden er niet van als je ze op de foto zet, wat ik me kan voorstellen. Verder vinden ze het leuk als je een praatje met ze maakt en hebben ze humor.


Ja, wat is er eigenlijk te koop? Heel veel kleren. We zijn bij een groothandel geweest wat gerund wordt door libanezen. Hij koopt (tweedehands) kleding in vanuit Texas en verkoopt ze weer door aan lokale mensen die ze op de markt aanbieden. Je ziet veel libanezen hier die een winkel runnen met liberianen in dienst. Hij zei dat het heel langzaam vooruit gaat met Liberia.

Verder zie je veel schoenen, teenslippers, lappen stof, potjes en pannetjes, handdoekjes en nog eens schoenen, lappen stof etc. Er is een grote concurrentie want bijna iedereen verkoopt hetzelfde. Kruiwagen is ook een gewild transportmiddel om je spulletjes in te vervoeren (je kinderen kan ook nog). Er zijn wat restaurantjes, iets anders dan wij gewend zijn, maar je kunt gerust ergens een colaatje drinken wat we ook gedaan hebben. Mensen zitten met een koelbox langs de weg met frisdrank erin. Flesje cola is ongeveer 50 cent.


In de stad hebben we een beetje rondgesjouwd. Er zijn ook een paar kleine winkeltjes die houtsnijwerk verkopen. Het prettige is dat je rustig rond kan kijken, zonder dat ze het je opdringen. Natuurlijk moet je wat onderhandelen over de prijs, maar dat is gewoon een spel.


Mensen vinden ook altijd ergens wel een plekje om te wonen, soms heel simpel een eenvoudig, muren van bamboe, dak van golfplaten. De herinneringen aan de oorlog is nog overduidelijk aanwezig: kogelgaten in de muren, lantaarnpalen, huizen die helemaal gestript zijn etc. Ook zie je mensen rondlopen met een verwarde verwilderde blik in de ogen of gewoon naakt rondloopt. Helaas is er geen slachtofferhulp hier aanwezig en zijn er ook geen psychiaters. Vanuit het schip proberen ze lokale mensen, pastors wat handreikingen te geven om hiermee om te gaan.


Aan het eind van de middag zijn we met een groep nederlanders naar Golden Beach gegaan. Daar is een restaurant met tafeltjes op het strand, dus dat is heerlijk zitten met een zeewindje en de ondergaande zon. Geweldig. Je moet wel even wat geduld hebben voordat je je eten hebt: maar zij en wij hebben de tijd!


Zaterdagavond was er ook nog een afscheidsreceptie van de executive director Solfrid Quist. Zij komt uit Noorwegen en is ongeveer 2 jaar de direkteur geweest. Toespraakjes en lekkere hapjes en veel gezelligheid.