Mijn eerste rit in Nederland was natuurlijk naar mijn jongste neef. Nou, dat was leuk! Hij ziet er goed uit en zijn moeder geniet erg veel van hem. Zondag is hij bij mij op visite geweest. Ik laat jullie er maar in meedelen. Mooi ventje he? Hij heeft van die mooie donkerbruine kijkers!
Hier gaat ook alles weer zijn gang en word je gewoon in beslag genomen; zo vergaat het mij tenminste. Nu pas de gelegenheid genomen om jullie te laten weten dat ik al thuis ben!
Het afscheid was goed. Vorige week ben in nog een keer met mijn collega's uit wezen eten in een echt afrikaans restaurant. Een menukaart hebben ze niet, er is gewoon 1 gerecht van de dag. Geeft ook niet, maakt de keuze makkelijker. Er was zelfs verlichting in het restaurant: 1 peertje boven de bar en een kaarsje op tafel. Maar goed, de vis was zo groot (en heerlijk!) dus goed te zien. Verder nog wat bruine hompjes wat gebakken banaan was (ook heerlijk) en liberiaans brood. Het blijft altijd een uitdaging om in een lokaal restaurant afrikaans te eten. Ik ben er in ieder geval niet ziek van geworden. Donderdagavond nog gezellig bakkie koffie gedaan op het dek. Iemand had heerlijke brownies gebakken. Ja, je moet het maar vieren dat de With weggaat. Vrijdagavond werden we uitgebreid uitgezwaaid. Ik zat voorin de auto en realiseerde me toen pas dat ik de rit naar het vliegveld eigenlijk nog gevaarlijker en enger vind dat de hele vliegreis. Het was donker, geen straatverlichting, de auto´s zijn slecht verlicht en men geeft ook niet altijd een richtingverandering aan.... Iedereen loopt langs de kant van de weg en steekt ook soms zomaar over.
Ik mis het allemaal best een beetje moet ik eerlijk zeggen. De gezelligheid, de praatjes, het werk, soms ook de bijzondere casussen. Vrijdagmiddag kregen we nog een jochie van 8 jaar. Hij was 2 maanden geleden met het voetballen gevallen en had zijn scheenbeen gebroken. Wel zodat dit stuk scheenbeen door de huid naar buiten stak. Dit stuk ging ontsteken, dus daar moest wat mee gedaan worden. Op de operatiekamer gingen ze het flink joderen en toen
viel het stuk scheenbeen er zomaar vanaf. Was al afgestorven. Ja, dit ventje zal nooit meer goed kunnen lopen. De orthopeed zei dat dat er wel een mogelijkheid is om het stuk scheenbeen wat overgebleven is te laten groeien. Maar hier zijn verschillende operaties en trucjes voor nodig en dat kan niet in landen als Liberia. De vraag is of zijn kuitbeen sterk genoeg is om op te kunnen lopen.... Ja, en zo zijn er nog talloze voorbeelden te noemen. Je hebt pech als je in een land als Liberia woont en de gezondheidszorg op een laag nivo zit. Wat ben ik dankbaar dat ik een kleine bijdrage heb kunnen leveren aan ingrepen die in dit land onmogelijk zijn, maar wel mogelijk dankzij Mercy Ships met al zijn vrijwilligers en sponsors. En wat ben ik ontzettend dankbaar om in een land als Nederland te wonen waar heel veel mogelijk is!En ik wil jullie bedanken voor jullie meeleven en gebed! Dit is voor mij ook heel belangrijk geweest om heeft het mogelijk gemaakt om in Liberia te zijn en te werken.
