Hallo allemaal,
inmiddels is het woensdagmorgen en zit ik alweer een aantal dagen op dit schip, dus tijd voor een terugblik. De reis is eigenlijk goed verlopen. Op het station in Rotterdam kwam ik al een oude bekende tegen: Nancy Fischer uit Amerika. Zij had een tussenstop gemaakt om haar familie te bezoeken. Samen zijn we met de trein verder gereisd naar Brussel Airport. Daar zouden we nog veel meer mensen (28) ontmoeten die, net als ons, ook op weg waren naar de Africa Mercy (AFM). In Brussel ontmoette ik Steve en Robbie Lerma, een echtpaar uit Amerika die ook bijna elk jaar naar het schip gaan. Gezellig weerzien.
Met enige vertraging, tussenstop in Abidjan (Ivoorkust) en een korte krachtige turbulentie kwamen we rond 21.30 uur (lokale tijd) aan in Monrovia. Ja, die luchthaven blijft me nog steeds verbazen. Vorig jaar waren ze bezig om een nieuwe terminal te bouwen, dus ik verwachtte daar eningszins in aan te komen. Niets was minder waar. We werden weer een hokje binnen geloodst, waar 2 mensen van de douane achter een houten tafel zaten. Bij het noemen van de naam Mercy Ships kreeg je een stempel. Niets van automatisering of iets dergelijks. Vanuit een wachtruimte werden we 10 bij 10 (ja, er is een systeem) naar buiten geloodst alwaar we in een grote witte tent onze koffer op konden halen. Er wordt wel gecheckt of deze koffer van jou is. (ik denk dat de terminalbouwers een jaar vakantie hebben gehad; maar het kan heel goed zijn dat het geld op is, zo gaat dat in dit soort landen).
Buiten gekomen werden we opgewacht door een deel van de bemanning om ons naar het schip te brengen. Onderweg werden we al bijgepraat van de ontwikkelingen op het schip en in het land.
Na ongeveer 1,5 uur kwamen we aan bij het schip. Voor mij de eerste keer de Africa Mercy. Dit schip was een treinferry uit Denemarken en is omgebouwd tot een hospitaalschip (jaaaaaren geduurd). Eerlijk gezegd, ik vind het een prachtig schip. Het ziet er nieuw, schoon en ruim uit. Mijn cabin, 6-persoons weliswaar, is ietsje groter dan ik gewend was, kan zelfs bovenin bed rechtop zitten zonder mijn hoofd aan een of andere buis te stoten. Er is iets meer privacy doordat de stapelbedden afgescheiden zijn met een muur en een gordijn, iets meer je eigen territorium dus. Er is ook een douche en toilet in de kamer, dus niet meer de gang op. Mijn cabinmaids, hutgenoten zijn stuk voor stuk lieve meiden. Daar ben ik erg dankbaar voor. Er is een IC-vpk uit Amerika, verpleegkundige uit Engeland en uit Zweden en mijn verkoeverkamermaatje uit Nieuw Zeeland. Volgende week vrijdag hoopt Geke Verhoef, e
en operatie assistent uit Nederland te komen. Full house dus.
Zoals ik al aangaf: het is hier prachtig. Heb natuurlijk al een toer over het schip gemaakt. Overal hangen flatscreens met mededelingen of waar je TV kunt kijken. Verder is er een prachtig StarBucks cafe waar je koffie kunt kopen met allerlei smaakjes, chocolademelk, wafels, chocola, chips etc. En hij is nog wel 3 keer per dag open. Daar omheen leuke zitjes waarin mn. 's avonds veel mensen gezellig zitten te babbelen, spelletjes doen, gitaar of piano spelen. Er boven een internet cafe, ook met flatscreens. Dit allemaal geeft me een dubbel gevoel: buiten is het nog zo arm, er is echt nog bijna niets en hier is het zo luxe (daarom is de crewfees/kostgeld omhoog gegaan naar $20,= per nacht). Maar goed, ik ga ervan genieten en ben erg dankbaar voor wat ik heb. De operatiekamers zijn lekker ruim en de verkoeverkamer nog ruimer!!!!! Kon vorig jaar mijzelf bijna niet omdraaien vanwege de bedden, een zittende moeder naast haar kind, spullen die opgeslagen waren, wasmanden, iedereen die in en uit liep. Nu zou ik er bijna een potje zaalvoetbal kunnen doen.
Ook de verpleegafdeling is anders: verdeeld in 4 afdelingen, varierend van 10-20 bedden. Er is een IC met 3 bedden en beademingsplaatsen (SERVO 900C) en een isolatiekamer. Vorig jaar is de IC regelmatig in gebruik geweest. Verder is er een groot laboratorium, rontgen met CT-scan (1 van de 3 in heel West-Afrika).
Wat ook zo fijn is is dat je alles kan doen op elk toilet en dat deze nog doorspoelt ook: een duidelijk hoorbaar zuigend geluid. Een minpunt is: het lawaai van de generatoren in de machinekamer. In mijn cabin is het goed te horen, maar daar wen je wel aan evenals de airco. In sommige ruimtes kun je elkaar niet verstaan. Om deze reden zijn er nog steeds 2 operatiekamers niet in gebruik en een afdeling. Het is de bedoeling dat in april de machinekamer heel goed geisoleerd gaat worden.
's Avonds, na het avondeten, is het op het dock een gezellige boel. Kinderen spelen, mensen babbelen of maken een wandeling. Het weer is goed, soms wat klef, maar doordat er een lekkere bries is, is het goed uit te houden.
Deze week is een week van orientatie, maar daarover de volgende keer meer. Ik ga eens proberen foto's mee te sturen, want zo'n weblog is voor mij ook de eerste keer.......
inmiddels is het woensdagmorgen en zit ik alweer een aantal dagen op dit schip, dus tijd voor een terugblik. De reis is eigenlijk goed verlopen. Op het station in Rotterdam kwam ik al een oude bekende tegen: Nancy Fischer uit Amerika. Zij had een tussenstop gemaakt om haar familie te bezoeken. Samen zijn we met de trein verder gereisd naar Brussel Airport. Daar zouden we nog veel meer mensen (28) ontmoeten die, net als ons, ook op weg waren naar de Africa Mercy (AFM). In Brussel ontmoette ik Steve en Robbie Lerma, een echtpaar uit Amerika die ook bijna elk jaar naar het schip gaan. Gezellig weerzien.
Met enige vertraging, tussenstop in Abidjan (Ivoorkust) en een korte krachtige turbulentie kwamen we rond 21.30 uur (lokale tijd) aan in Monrovia. Ja, die luchthaven blijft me nog steeds verbazen. Vorig jaar waren ze bezig om een nieuwe terminal te bouwen, dus ik verwachtte daar eningszins in aan te komen. Niets was minder waar. We werden weer een hokje binnen geloodst, waar 2 mensen van de douane achter een houten tafel zaten. Bij het noemen van de naam Mercy Ships kreeg je een stempel. Niets van automatisering of iets dergelijks. Vanuit een wachtruimte werden we 10 bij 10 (ja, er is een systeem) naar buiten geloodst alwaar we in een grote witte tent onze koffer op konden halen. Er wordt wel gecheckt of deze koffer van jou is. (ik denk dat de terminalbouwers een jaar vakantie hebben gehad; maar het kan heel goed zijn dat het geld op is, zo gaat dat in dit soort landen).
Buiten gekomen werden we opgewacht door een deel van de bemanning om ons naar het schip te brengen. Onderweg werden we al bijgepraat van de ontwikkelingen op het schip en in het land.
Na ongeveer 1,5 uur kwamen we aan bij het schip. Voor mij de eerste keer de Africa Mercy. Dit schip was een treinferry uit Denemarken en is omgebouwd tot een hospitaalschip (jaaaaaren geduurd). Eerlijk gezegd, ik vind het een prachtig schip. Het ziet er nieuw, schoon en ruim uit. Mijn cabin, 6-persoons weliswaar, is ietsje groter dan ik gewend was, kan zelfs bovenin bed rechtop zitten zonder mijn hoofd aan een of andere buis te stoten. Er is iets meer privacy doordat de stapelbedden afgescheiden zijn met een muur en een gordijn, iets meer je eigen territorium dus. Er is ook een douche en toilet in de kamer, dus niet meer de gang op. Mijn cabinmaids, hutgenoten zijn stuk voor stuk lieve meiden. Daar ben ik erg dankbaar voor. Er is een IC-vpk uit Amerika, verpleegkundige uit Engeland en uit Zweden en mijn verkoeverkamermaatje uit Nieuw Zeeland. Volgende week vrijdag hoopt Geke Verhoef, e
en operatie assistent uit Nederland te komen. Full house dus.Zoals ik al aangaf: het is hier prachtig. Heb natuurlijk al een toer over het schip gemaakt. Overal hangen flatscreens met mededelingen of waar je TV kunt kijken. Verder is er een prachtig StarBucks cafe waar je koffie kunt kopen met allerlei smaakjes, chocolademelk, wafels, chocola, chips etc. En hij is nog wel 3 keer per dag open. Daar omheen leuke zitjes waarin mn. 's avonds veel mensen gezellig zitten te babbelen, spelletjes doen, gitaar of piano spelen. Er boven een internet cafe, ook met flatscreens. Dit allemaal geeft me een dubbel gevoel: buiten is het nog zo arm, er is echt nog bijna niets en hier is het zo luxe (daarom is de crewfees/kostgeld omhoog gegaan naar $20,= per nacht). Maar goed, ik ga ervan genieten en ben erg dankbaar voor wat ik heb. De operatiekamers zijn lekker ruim en de verkoeverkamer nog ruimer!!!!! Kon vorig jaar mijzelf bijna niet omdraaien vanwege de bedden, een zittende moeder naast haar kind, spullen die opgeslagen waren, wasmanden, iedereen die in en uit liep. Nu zou ik er bijna een potje zaalvoetbal kunnen doen.
Ook de verpleegafdeling is anders: verdeeld in 4 afdelingen, varierend van 10-20 bedden. Er is een IC met 3 bedden en beademingsplaatsen (SERVO 900C) en een isolatiekamer. Vorig jaar is de IC regelmatig in gebruik geweest. Verder is er een groot laboratorium, rontgen met CT-scan (1 van de 3 in heel West-Afrika).
Wat ook zo fijn is is dat je alles kan doen op elk toilet en dat deze nog doorspoelt ook: een duidelijk hoorbaar zuigend geluid. Een minpunt is: het lawaai van de generatoren in de machinekamer. In mijn cabin is het goed te horen, maar daar wen je wel aan evenals de airco. In sommige ruimtes kun je elkaar niet verstaan. Om deze reden zijn er nog steeds 2 operatiekamers niet in gebruik en een afdeling. Het is de bedoeling dat in april de machinekamer heel goed geisoleerd gaat worden.
's Avonds, na het avondeten, is het op het dock een gezellige boel. Kinderen spelen, mensen babbelen of maken een wandeling. Het weer is goed, soms wat klef, maar doordat er een lekkere bries is, is het goed uit te houden.
Deze week is een week van orientatie, maar daarover de volgende keer meer. Ik ga eens proberen foto's mee te sturen, want zo'n weblog is voor mij ook de eerste keer.......
Reageer gerust, dat vind ik leuk!!!
Groetjes van Marga
Groetjes van Marga
