Screening

Vandaag, maandag 18 febr. was de screening in het prachtige stadion van Monrovia (gerenoveerd door de chinezen)! Dit is altijd een heel gebeuren: veel organisatie van te voren, veel mensen die ingeschakeld worden en veel mensen die er gebruik van maken. Vorige week vrijdag hadden we een korte uitleg over de screening. Bijna iedereen wordt er ook ingezet, maar dat is ook leuk. Het is toch een belangrijke dag en met een bepaalde sfeer.
De dokters zijn er om te beoordelen of de mensen wel/niet geholpen kunnen worden. Niet elke specialist is nu aanwezig, dus pat. voor de plastisch chirurg, orthopeed moeten een keer terugkomen op het schip als deze artsen er zijn. Verder natuurlijk alle verpleegkundigen voor afnemen anamnese, bloed, ,bloeddruk meten, patient van het ene tafeltje naar het andere brengen. De admininstratie voor de inschrijving, de deckies (van het deckdepartement oftewel matrozen) om de orde te handhaven, team om de wachtende mensen te vermaken met ballonnen en muziek en nog meer vrijwilligers om water uit te delen.
Goed, vanmorgen om 4.30 uur ging de eerste groep (ongeveer 25 man/vrouw) al op pad. Zij waren ingedeeld bij de bewaking en moeten dus proberen de orde te handhaven. Er zijn mensen die komen al een dag van te voren en slapen bij het stadion om er zeker van te zijn dat ze aan de beurt komen. Toen ze om 5.00 uur aankwamen stonden er al ongeveer 150 mensen. Ik hoorde iemand van de bewaking zeggen dat het mooiste moment was toen in het pikkiedonker iedereen begon te zingen. Nou, gezellig toch. Zingen maakt blij!
Om 6.00 uur stonden ongeveer 100 bemanningsleden (ik ook!) op de dock om afgevoerd te worden naar het stadion, ongeveer een half uur rijden. De een liep nog met een broodje in handen, bakkie koffie etc. Buiten was het nog donker. Lantaarnpalen zijn er wel, maar ze doen het (nog) niet. Gelukkig hebben onze auto's goede schijnende koplampen, want er zitten ontzettend veel gaten en soms diepe kuilen in de weg. (ik zou neit graag in het donker een taxi nemen.....maar dit mag ook niet, want officieel mogen we niet in het donker weg).
Toen wij aan kwamen stonden al enkele honderden mensen in lange rijen te wachten. Eerlijk gezegd doet me dat wel wat: allemaal hopen of ze van hun klachten af geholpen kunnen worden; voor sommigen een laatste strohalm. Er is van te voren veel gebed geweest voor deze screening.
Bij de ingang krijgen de mensen al een prescreening: alleen degenen die een grote kans hebben om geholpen te worden mogen door naar binnen. Buikklachten, hoofdpijn, hoge bloeddruk etc. dus niet. Meer dan de helft werd weer naar huis gestuurd, soms echt schrijnende gevallen: moeder met een kindje met een waterhoofd, veel mensen met osteomyelitis, verbrijzelde ledematen, mensen met enorme spasmen.......Ik heb een poos bij de ingang gestaan omdat er nogal al wat mensen van een andere kant afkwamen en vooraan de rij gingen staan. Aan mij de taak om ze duidelijk te maken achteraan te sluiten. "Wilt u een dokter zien?" Yes, I cannot pee pee" Okay (da's een probleem), dan moet u achteraan sluiten. Daar kwam een man aangelopen: o, die komt zo te zien vast voor een liesbreuk......(Veel mannen trouwens hoor!) Mensen in rolstoelen (verlamde benen), "kreupelen" met een stevige boomtak of houten lat als stok, (halve) blinden, veel vrouwen met een schilkliertumor, iem. met een sjaal over haar hoofd waardoor heen je een enorme bobbel zag ter hoogte van haar oog en nog veel meer. Om 8.00 uur waren er al meer dan 700 mensen, niet alleen uit Liberia, maar ook uit Sierre Leone, Ivoorkust etc. Sommigen hadden er waren al een paar dagen onderweg en hadden 's nachts bij het stadion geslapen om er maar zeker van te zijn dat ze aan de beurt kwamen.
Er liep ook een slimme vrouw rond: een kistje vol met donuts op hun hoofd om die te verkopen aan de lange rij wachtende mensen. Je klandizie is groot en het kistje was ook snel leeg
Verder heb ik mijn tijd nog doorgebracht om bloed af te nemen. Heb weinig ervaring met kinderen, maar ja, het is me toch gelukt (1 jochie krijsen!). Verder is het allemaal wel wat relax, dus tijd voor een praatje met de mensen. Er zijn ook veel vertalers aanwezig op zo'n dag.
's Middags moest ik op het schip zijn omdat er een medisch team aanwezig moet zijn in geval van een emergency. Heb dus lekker buiten gezeten met een boek en tijdschrift, zeebriesje om me heen. Ik las toen net een uitspraak van een rabijn Grin die hij in Auschwits deed: "Een mens kan misschien wel een week zonder voedsel, maar hij kan geen moment leven zonder hoop". Ja, vandaag zijn er vast mensen geweest met een laatste sprankje hoop!
Ik weet nog niet hoeveel mensen er totaal geweest zijn. Rond 14.00 uur was de rij voor de ingang weggewerkt en degenen die nog een kans hadden moesten binnen het hek wachten om door een arts te worden gezien. Dit kon nog wel uren duren, maar de mensen hadden de tijd en wachtten geduldig.
De laatste bemanningsleden waren rond 21.00 uur terug op het schip, moe maar voldaan.
De fotograaf van de Communications heeft veel foto's gemaakt, maar die staan nog niet op onze website. Zodra ze er zijn, plaats is ze op mijn site!