Werk op de verkoeverkamer

Ik heb er nu een week werken opzitten en ik moet zeggen: het is absoluut niet saai! Zit nu in de recovery room, uitslaapkamer te wachten op mijn eerste patient. Per dag hebben we ongeveer 12 verkoeverpatienten, soms 5 tegelijk, dus het is heerlijk om met z'n drieen te zijn. We draaien shifts, wisselende diensten. Eentje begint om 8.00 uur, de andere komt om 10.00 uur en de 3e om 12.00 uur die dan tot de laatste operatie blijft en de pieper op zak houdt tot bedtijd. Ik moet zeggen dat dit fijn is, want deze week heeft de avonddienst zich al goed bewezen.

Vergeleken met de Anastasis is het echt een vooruitgang: grote ruime verkoeverkamer, nieuwe trolleys die op de rem blijven staan waarmee je kunt zo fluitend naar de ok kunt rijden en naar de afdeling (op de Anastasis moesten de mensen altijd op een stretcher gelegd worden en dan naar beneden getakeld omdat de afdeling een verdieping lager lag), nieuwe monitoren, zuurstof uit de muur, geweldig! Ik heb een collega Maria uit Nieuw Zeeland en Thomas uit Zweden. Verder werken er nog 2 vertalers Nalea en Josephine, hele handige hulpen.


Naast de liesbreuken, verwijderen van schildkliertumoren, lipomen, hazelippen, kaakoperaties en zelfs borstamputatie, hebben we ook wat oogpatienten die op de uitslaapkamer hun verdoving krijgen. Ik heb er nu een man zitten en die wordt wat ongeduldig. Ziet allemaal pat. naar de operatiekamers gaan, maar hij moet maar wachten. Al 3 keer uitgelegd dat er meer dokters zijn en dat hij moet wachten op dr. Lou die nu een kind opereert, dus het duurt nog even. Het is natuurlijk ook allemaal spannend en men wordt bang gemaakt: ze zeggen hier dat als je naar het schip gaat voor een oogoperatie ze je oog er uit halen, schoonwassen en hem weer terugstoppen. Kan me iets bij voorstellen, want mensen met staar hebben wel een heel troebel oog. Ik heb de deur maar dichtgedaan en liberiaanse muziek opgezet.


Zoals ik al schreef, het is niet saai. Aangezien er maar 2 tandartsen zijn in heel Liberia met 3,3 miljoen inwoners, komen abcessen in de kaak ook veel voor. Inmiddels hebben we er al 3 gehad (in 4 dagen). Maandag kwam een vrouw: 2 weken geleden had ze kiespijn gekregen, pijn trok toen via de kin naar de andere kant. Ze had een hele opgezette onderkaak. Uiteindelijk ging ze naar een lokaal ziekenhuis en die stuurden haar door naar ons. Ze kwam eerst bij ons op de uitslaapkamer om nagekeken te worden voor de operatie: bloed afnemen, foto maken, door de dokter zien etc. Bij het openmaken kwam er heel veel pus uit. Drains werden achtergelaten en nu wordt de kaak elke dag gespoeld. Je kunt je voorstellen dat de lucht die ze verspreidt niet te harden is! Nog een man met een zelfde probleem, maar de pus had zich nog verder verspreidt. Bij binnenkomst bij ons vertoonde hij wat verschijnselen van een sepsis (bloedvergiftiging) had hij een hele snelle hartslag, ademhaling, voelde klam aan, lage bloeddruk. De pus was naar beneden gezakt (zwaartekracht werkt ook hier), onder de huid van de borstkas. De volgende dag hing de lucht van de pus nog in de operatiekamer. Als je op zijn borst drukt, gutst het pus eruit. Ze hebben hem dus ook maar in een isolatiekamer gelegd en vol gestopt met antibiotica. Je moet er allemaal maar niet aan denken wat er gebeurt zou zijn als er niet op tijd hulp is (en dat moet veel voorkomen in dit land).

Dinsdagmiddag hadden we een jongetje van 4 jaar, ook doorgestuurd door een lokaal ziekenhuis. Hij had een grote zwelling van de onderkaak, deze stak helemaal uit, soort van centenbak. En maar huilen, klonk zo zielig, alsof hij dagen aan het huilen was en bijna geen energie meer had. Ik was zo blij dat hij uiteindelijk voor ok ging, ik had echt met hem te doen. Toen ik 10 min. later even ging kijken waren ze hem aan het reanimeren. Ze hadden hem een klein beetje narcose gegeven via een masker en vrij snel daarna kreeg hij een hartstilstand. Snel een tracheostoma (buisje via de hals naar de luchtpijp) gegeven (men was al voorbereid op een moeilijke intubatie, dus alles stond standby) en gemasseerd. Bleek dat hij een pneumothorax (klaplong) had van beide longen, dus een naald in de linker en rechter thorax gestoken en daarna kreeg hij weer hartritme. Op hetzelfde moment dat dit allemaal gebeurde was er een firedrill (brandoefening) op het schip. Dwz. dat er een alarm afgaat en dan moet iedereen naar buiten, naar de dock (kade, pier), behalve het medische personeel dat op dat moment werkt en natuurlijk de brandweer. Op een gegeven moment werd er omgeroepen dat de firedrill over was, maar of iedereen wilde bidden voor dit kind. Iedereen staat altijd te kwekken buiten, maar acuut werd het stil en ging men gebed. Op dat moment kreeg het ventje weer hartritme. Hij ligt nu op de IC en wat hartslag en ademhaling betreft gaat het goed, alleen afwachten of hij toch geen hersenschade heeft opgelopen. Gistermiddag hebben wij (personeel ok en verkoeverkamer) een evaluatie gehad. Dit was goed, want de kinderanaesthesist, Jonathan Payne, kon stap voor stap vertellen hoe het allemaal was gegaan. Wij konden vragen stellen en dat gaf wel duidelijkheid. Het bleek dat deze jongen Buckets Lymfoon had, soort van lymfklierkanker. Na de reanimatie is hij door de CT-scan gegaan en bleek dat zijn thorax en buik vol zat. Verklaart dus zijn klaplong en bolle buik. Het schijnt goed te behandelen zijn met chemotherapie en ze hebben me laten vertellen dat ze deze chemo gedoneerd hebben gekregen zodat het behandeld kan worden. Dit ziektebeeld is nl. wel eens eerder hier voorgekomen.
Ja, we weten verder niet hoe het af gaat lopen, maar we hebben dit kind in Gods handen gelegd!