Hospitaal

Even een beschrijving hoe het hier in het hospitaal gaat met de afrikaanse patienten en hun ziektebeelden. Het is zo anders dan thuis, soms echt heel komisch! Onlangs liep ik door een ruimte waar patienten en hun familieleden zaten te wachten op de opname. Er werd luid gezongen (er was iemand die plotseling in gaat zetten). Even later stond een vertaler het evangelie te verkondigen met stemverheffing en veel gebaren; allemaal instemmend knikken en brommen, amen, hallelujah!

Kom je op de afdeling (er zijn 4 afdelingen en een ICU met isolatiekamers), dan is het vaak ook een gezellige boel. Soms lijkt het dat alles door elkaar heen krioelt: kinderen, volwassenen, vertalers, verpleegkundigen, familie, speelgoed, etc. Kijk maar eens op de foto. Onder veel bedden ligt nog een matras waar dan een familielid op kan slapen (ruimte is wel klein, want het zijn allemaal lage bedden). De dag begint hier ook al 's morgens vroeg, mensen zijn gewoon vroeg wakker. Wat ik grappig vond is de gebruiksaanwijzing van het toilet! Ja, thuis is lang niet iedereen gewend om ergens op te gaan zitten.

Soms hoor ik om 9.00 uur al luid te zingen. Veel mensen hier hebben zo'n charisma, ze sleuren in no-time de hele boel mee. Microfoons zijn echt overbodig! Je kunt elkaar dus ook bijna niet verstaan.

We hebben ook nog een vrouwenafdeling: de vrouwen die een fistel hebben tussen de vagina en de blaas of het rektum en de blaas of andere incontinentieverschijnselen. Dit is eigenlijk tgv. een moeilijke langdurige bevalling (soms wel een week!) waardoor het kind sterft in de baarmoeder (kan dagenlang weeen niet overleven) en er zo'n druk staat in het baringskanaal en/of op de blaas en urineleiders zodat dit beschadigd wordt. Deze vrouwen lekken dus altijd urine, kortom ze stinken! En je hebt hier natuurlijk geen incontinettes ofzo. We hebben een documentaire gezien wat gaat over vrouwen in Ethiopie waar een grote kliniek is voor deze vrouwen. Heel aangrijpend om het te zien. De vrouwen worden vaak verstoten doordat ze stinken, moeten in een eigen hut leven en voor zichzelf zorgen; hun man is er meestal al vandoor gegaan. Door de film krijg je ook een indruk in welke rimboe ze leven, ver weg van de grote weg en dus van een ziekenhuis. Sommigen moeten echt sparen om een busreis naar de kliniek te kunnen betalen. Dan zitten ze de hele dag in de bus, de urine loopt langs hun benen. De glans uit hun ogen is allang weg (zie ook de eerste foto van de wachtende patienten). Je ziet vaak hele jonge meiden, soms 15 jaar als ze hun eerste kind (en vaak het laatste) krijgen. Van de week hadden we een meisje van 21 jaar, was 17 toen ze een kind kreeg en heeft nu al 3 operaties gehad. Nog afwachten of deze laatste gelukt is. Soms zijn ze zo ontzettend beschadigd van binnen. Het gevolg is dat ze vaak geen kinderen meer kunnen krijgen en dat is heel belangrijk omdat je hier als vrouw je waarde ontleent aan het hebben van kinderen. Sommigen hebben er genoeg van en willen ook een "business" met de man meer. Op de afdeling wordt ook gelijk voorlichting gegeven hoe een vrouwenlichaam in elkaar steekt: cyclus, groei van een baby, zwangerschapscontroles etc., waar is hun beschadiging opgetreden. Je hebt 3 uitgangen, eentje voor poopoo, eentje voor peepee en eentje waar de man ingaat en de baby uitkomt. Ze vinden het geweldig en het is een hele openbaring om op een plaatje de anatomie van je eigen lichaam te zien. Het is ook een heel gegniffel. Als ze met ontslag gaan, dan wordt er een feestje gebouwd: ze worden opgetut en krijgen een mooie jurk met hoofddoek. Het is echt een feest! Ook geven de vrouwen vaak een getuigenis. Zo bijzonder. De periode op het schip is vaak voor hen een verademing: er zijn mensen die niet vies van je zijn en je mag lekker uitrusten, er wordt voor je gezorgd! Voor ons een kleine moeite, voor hen een onschatbare betekenis. Er is een uroloog en een gynacoloog uit Amerika die hier 3 weken zijn en deze operaties doen.

's Middags mogen de patienten een poosje naar buiten, dwz. naar het bovenste dek. Er zijn nl. geen ramen in ons ziekenhuis, dus je bent helemaal verstoten van daglicht en dat ook nog eens voor mensen die gewend zijn om buiten te leven. In optocht gaan ze naar boven, komisch om te zien. In hun ziekenhuisnachtpon (hebben thuis natuurlijk geen pyama of zoiets), catheterzak in de hand. Ik zag er ook nog eentje zelfs met een mobieltje! (buiten is er beter bereik).

Ook ik probeer zoveel mogelijk mijn pauze buiten door te brengen. Heerlijk is dat, vooral als je weet dat het op dat moment stormt en regent in Nederland (die tijd krijgen ze hier ook nog, maar dan ben ik weer weg). Tussen de middag is het best warm, dus een half uur is lang genoeg.

Verder lopen er nog "oogpatienten" rond te stiefelen; op weg naar de operatiekamer met een plakkertje boven het oog waaraan ze geopereerd worden. Terug van de operatiekamer met een groot beschermkap, lovend en prijzend. Soms komen ze ook eerst in de verkoeverkamer om daar de plaatselijke verdoving te krijgen. Meestal gaan ze rechtstreeks naar de operatiekamer, want daar zijn 2 tafels zodat de dokter eentje kan verdoven en de andere kan opereren. Handschoenen en jas verwisselen, stoel omdraaien en de volgende patient. Zo doe je rustig 25 oogoperaties op een dag. Er worden veel staaroperaties gedaan, oud en jong. Zo hadden we deze week een ventje van 8 jaar met staar op beide ogen. Hij zag ook bijna niets meer. Simpele ok, en hij kan weer zien, naar school, vak leren en uitoefenen! Ook kinderen die scheelzien worden geholpen. Verder worden er nogal eens ogen verwijderd die veel pijn geven. Dit komt vaak door een ongeluk waardoor ze niet meer kunnen zien en het oog altijd pijnlijk blijft. Er wordt uit een doosje een kunstoog uitgezocht en ingezet!

Vorige week hadden we (weer) een kind met een tumor in het oog. Oog puilde helemaal uit, ziet er gewoon naar uit. Er werd een punktie gedaan om te kijken wat voor soort tumor het is. Het bleek een goed te behandelen (70%) Buckets Lymfoom te zijn. We hebben nl. chemo gedoneerd gekregen voor deze vorm van tumor.

Van de week hadden we ook nog een babietje van 3 maanden. Hij had een hazelip, maar die was zo groot, tot aan het linker oog. Kindje had nog meer afwijkingen: 1 been waarvan de tenen met elkaar vergroeid waren en een aantal vingers waren ook met elkaar vergroeid. Heel apart om te zien. De moeder, een 16-jarig meisje was bij de geboorte zo geschrokken dat ze het afgestaan heeft. Nu is het in een weeshuis en is men bezig met een adoptieprocedure. Heel bijzonder dat er mensen zijn die juist een kindje willen met een afwijking. We weten niet zo goed of het een of ander syndroom heeft of dat de moeder geprobeerd heeft om abortus te doen (dat gaat hier ook niet altijd op een legale manier.....).

Verder hadden we nog een babietje van 5 dagen oud. Het had een meningocele spina bifida (aangeboren afwijking waardoor er een abnormale opening is in de wervelkolom waardoor de hersenvliezen naar buiten komen.) Er zat een kleine opening in de huid en men was bang dat de baby daardoor een ontsteking op zou lopen.

Goed, al weer een heel verhaal! Ik hoop dat de foto's een leuke bijdrage geven aan dit verhaal.

"Wie het goed heeft van de wereld en zijn broeder gebrek ziet lijden, maar zijn hart voor hem sluit, hoe kan de liefde van God in hem blijven" 1 Johannes 3:17. Dit gaat vanzelf!