Afscheid

Ja, daar ben ik toch alweer een klein beetje mee bezig. Vrijdagavond hoop ik weer in het vliegtuig te stappen naar Brussel. De tijd is hier ontzettend snel gegaan, omgevlogen. Maar ik heb het heel goed gehad en ga nog genieten van de laatste dagen.

Het is langzaam afscheid nemen van dit land met zijn mooie en moeilijke dingen; toch zal ik het missen.

Vanmorgen liep ik nog even naar het naaiatelier om een tas op te halen en een rok. Je komt altijd kinderen tegen onderweg die enthousiast zijn, je hand willen schudden, groeten, gewoon zoals kinderen kunnen zijn; even een aai over het kroeskopje en hun handschudden om maar weer door te lopen langs alle kraampjes/shopjes waar ze allemaal hetzelfde verkopen. Intussen is het ook oppassen geblazen want de weg is druk en je wordt bijna uit je schoenen gereden.Het is heerlijk om even buiten de poort te zijn, maar niet altijd leuk/gemakkelijk. Ik had nog geen paar stappen gezet of er kwamen al mensen naar mij toe. Een jong meisje met een kind op haar rug van 4-5 jaar. Ja, hij kon niet goed op zijn benen staan. Het ventje zag er uit als mentaal en lichamelijk gehandicapt. Of ik/het schip wat aan zijn problemen kon doen. Ja, hij kon wel een beetje staan, maar lopen ging erg moeilijk. Een operatie zit er niet in want alle plaatsen voor de orthopeden zijn al vol en volgens mij is dit probleem niet met een operatie te verhelpen, maar ws. wel met intensieve fysiotherapie. Maar ja, hebben ze dat wel in dit land en wat kost dat? Ik probeer het nog uit te zoeken. Er schijnt een organisatie hier te zijn voor lichamelijk gehandicapten, dus wie weet. Een ander ventje kwam met zijn vader naar mij toe: was vorig jaar gevallen met voetballen en had zijn arm bezeerd. Hij kon hem wel bewegen, maar niet optimaal. Ws. gebroken en niet helemaal goed genezen; ja misschien kan daar nog wel wat aangedaan worden; "kom morgenochtend maar naar de screening op de dock".

Ook als je naar de stad gaat, komen er altijd mensen naar je toe met een of ander probleem: maag, hoofdpijn, niet lekker voelen etc. Als ik dan zeg dat we daar niets aan kunnen doen, alleen maar operaties aan....., dan hebben ze altijd nog wel oogproblemen. Okay, ga dan maar naar de mobiele oogkliniek: oogspecialisten van het schip zijn op 4 verschillende plaatsen per week ergens aanwezig in een lokale kliniek om ogen te testen/na te kijken en oogdruppels te geven etc. (veel infekties)

Vorige week vrijdag was ik vrij en toen ben ik naar de stad gegaan naar Ducor Palace. Dit hotel ligt bovenop een heuvel met een prachtig uitzicht over de stad en de haven zodat je ook het schip kunt zien. Voor de oorlog was het een prachtig hotel, nu is het helemaal gestript, zoals met zoveel andere mooie gebouwen.

Het was heel rustig in de stad, heerlijk. Er was een volkstelling! Iedereen moet thuisblijven. Er komen dan mensen langs de deur om te tellen hoeveel mensen er in het huis wonen, leeftijd, welke relaties er liggen, of er elektriciteit is, beoordeling van de staat van het huis, aantal kinderen, gaan ze naar school, wonen er mensen die een baan hebben etc. Liberia heeft nl. nog geen plaats op de ontwikkelingsindex. De "volkstellers" hebben een workshop gehad van een week. Het zijn veelal studenten en onderwijzers. Dit houdt in dat de scholen wel 3 weken vrij zijn. Mensen hier staan over het algemeen open voor een praatje; ik hou daar wel van, gezellig babbelen. Er zaten een stel meiden te genieten van hun eten (rijst met vissoep of zoiets) en eentje liet haar trouwring zien met een prachtige bruidsschatsring. Andere meiden hard lachen, want ze had het van prachtig goudkleurig papier gemaakt, leek net echt. Ze had geen man, maar een vriend in Amerika...dus ik zei: "trouw niet voordat je prachtige ringen krijgt van hem" Nou, dat was lachen, gieren, brullen. De meesten mensen hebben ook niet veel te doen. Het werkeloosheidspercentage ligt hoog, 80% heb ik gehoord (maar het is moeilijk om officiele getallen te hebben). Ik hoor van veel mensen dat de criminaliteit stijgt omdat het leven duurder wordt en de mensen niet kunnen betalen (mn. schoolgeld, gezondheidszorg). Ook hoor ik dat er meer corruptie is waar de overheid zich ook steeds meer schuldig aanmaakt en ook de NGO's die hier zijn. Dit hoor ik niet alleen van liberianen, maar ook van mensen die voor NGO's werken/gewerkt hebben. Met krijgt een zak met geld om het te besteden zodat het land opgebouwd kan worden, maar een groot deel wordt voor andere (eigen?) doeleinden gebruikt. Jammer is dat en ik kan dan ook een beetje begrijpen dat de mensen ontmoedigt raken daardoor. Gelukkig zijn er doorzetters die een voorbeeld zijn voor wat ze uiteindelijk toch kunnen bereiken.

Zaterdag zijn we nog op bezoek geweest bij Carl en Ilne Paalman, "oud-MercyShipppers". Zij wonen nu 6 weken in Liberia en zijn projektleiders van een weeshuis hier in Monrovia, nou ja, het valt onder Monrovia, maar is min of meer in de bush. Ze zijn de enige blanken in de wijde omtrek. Hun huis hebben ze zelf gebouwd: alleen de basale dingen zijn aanwezig. Ze hebben wel stromend water, zelfs een douche, gemaakt van een tuinslang met sproeikop. Elektriciteit d.m.v. een generator, gasfornuis en de koelkast gaat nog komen.... Het was gezellig en ze waren erg blij met ons bezoek!

Het ziekenhuis hier zal ik ook een beetje gaan missen. Het heeft zo zijn eigen charme zal ik maar zeggen. De patienten en de operaties die gedaan worden, sommige die je thuis bijna niet tegen zou komen (ook andersom hoor). Vorige week hadden we een albino (blanke liberiaan) die een enorme tumor op zijn schouder had tgv. huidkanker. Tsjonge, wat een rottende lucht. De operatie is alleen maar palliatief, dus niet genezend, maar wel om het wat dragelijker te maken voor hem en zijn omgeving. Een kindje van 9 maanden en nog geen 6 kilo met een darmafwijking, mensen met grote abcessen etc. etc. Ik zal ook mijn huilende jochies niet vergeten na een liesbreukoperatie: huilen als ze wakker worden en dan mn. kwaad zijn op het infuusnaaldje wat ze in de arm hebben. Oplossing heb ik gevonden: snel snufje morfine of slokje codeine geven en ze vallen weer even in slaap. Daarna gaat het meestal wat beter.

De dokters die de fistels van de vrouwen repareren zijn vertrokken en hebben plaatsgemaakt voor orthopeden. Ik zie dus allemaal weer nieuwe mensen rondlopen. Ik geloof 3 orthopeden en iemand van een of andere firma dat orthopedische instrumenten verkoopt. Ook weer nieuwe anaesthesisten. Dr. Keith o.a., een echte engelse man; zijn manier van praten en doen, heerlijk gewoon. Al die culturen, ik zal het missen. Deze week dus veel kinderen met een klompvoet en kromme benen.

De vertalers zal ik ook gaan missen. Ze zijn echt goed! Ze hebben inzicht en willen erg graag wat doen. Nalea, een korte en stevige vrouw met haar droge humor, grote oorbellen in. Heerlijk om te luisteren en te kijken naar haar praatjes. Josephine, wat rustiger en bescheidener, maar een harde werker; Ze willen ook erg graag wat leren, dus we zijn begonnen met de recovery college. Vorige week heb ik hart en bloedvaten uitgelegd, wat en waarom de controles op de verkoeverkamer. Heb een mooi plaatje van het hart opgezocht en de bloedsomloop in het lichaam. Uitgeprint en dit wordt kostbaar bewaard. Ze gaan er serieus mee om en dat is leuk. Collega Thomas heeft de longen en ademhaling uitgelegd. Vandaag een praatje gehouden over diarrhea en uitdroging. Hier weten ze al veel van, dus meer herhaald. Verder willen we het nog over HIV/AIDS hebben, maagdarmkanaal, malaria, bloedgroepen, eerste hulp en wat ons nog meer te binnen schiet. Deze meiden, ik zal ze missen, vooral ook de gesprekken die ze met elkaar hebben: met enige stemverheffing en de gebaren. 's Middags komen nl. ook vaak de vertalers van de OK naar ons om te kletsen.

Al met al kan ik weer terugkijken op een goede en rijke tijd door alle ontmoetingen, gesprekken en wat we hier als Mercy Ships hebben kunnen betekenen. Door gesprekken, ontmoetingen en tripjes realiseer ik ook dat het maar een heel klein beetje is waaraan ik een bijdrage kon leveren. Heel klein beetje omdat er nog heeeel veel te doen is en veel mensen nauwelijks voldoende medische zorg kunnen krijgen. Gewoon omdat dat er niet is of onbetaalbaar. Maar ik weet dat God niet vraagt hoeveel we doen, maar wat we kunnen doen dat we het moeten doen, zowel hier als in Nederland! Ik ben blij en dankbaar dat ik hier kon zijn en realiseer me dat ik veel ontvang(en heb), zowel hier als thuis!